GERİ GELEN MEKTUP

Ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden? / Pervane olan kendini gizler mi hiç alevden? /Sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu. / Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin; /Sen öldürüyorken de vururken de güzelsin!

En güvenli olduğunu sandığını yerde en güvendiği kişi tarafından öldürüldü kadın ülkemde. Şarkılara, şiirlere konu olurken endamı, aşkı, muhabbeti, hikayesi, hüznü, kederi ve hatta kahkahası… Kendisi vuruldu en sevdiği tarafından defalarca ve acımasızca! Kalbini verdi yetmedi, bedenini verdi yetmedi, aklını ve ruhunu verdi yine yetmedi. Katledildi!

İkbal Uzuner ve Ayşenur Halil, Münevver Karabulut, Özgecan Aslan, Emine Bulut, Şule Çet, Pınar Gültekin, Ceren Özdemir, Helin Palandöken ve binlercesi… 19 yaşında tecavüzcüsü ya da takıntılı sevgilisi, ileri yaşlarında ise sapkın kocası ya da eski eşi tarafından koparıldı hayattan. Okulundan mezun olamadı, hiç evlenemedi, anne olamadı, sevmedi ve sevilmedi. Evladını kaybetmenin o ağır acısıyla eksik bıraktı ana babacığını…

Kimisi de kundaktaki bebeğini, okul çağındaki çocuğunu ömürlük bir yalnızlık, unutulmaz bir travma ile baş başa bırakıp gitti… Büyüdüklerini göremedi, öpemedi, sevemedi. Koruyup kollayamadı. Oysa tek bir nefes yeterdi kadına, bir somun ekmek, bir de döşek… Çok bir isteği yoktu bu hayattan, tek isteği güvende olmaktı aslında… Hiç aklına gelmemişti böyle öleceği…

Bir anlık cinnet, akıl yoksunluğu ile yapmıştı zaten bunları. Yoksa çok severdi eşini, karısını, kızını, çocuğunu ya da sevgilisini… Hatta psikolojik rahatsızlığı vardı. Şuurlu değildi ki! Tek bir anlık hataydı onun ki! Güzel hazırlamıştı cümlelerini, avukat da bu işi biliyor diye geçirdi içinden. Kravat bir de takım elbise, indirimi de kapardı. Tamam dedi bu iş! Sırıtarak girdiği mahkemeden somurtarak çıktı! İşler istediği gibi gitmemişti. Aldığı ağırlaştırılmış müebbet cezasından sonra hikayesi, hapishanede intiharla sonuçlanmıştı!

Çünkü kadın, çoluk, çocuk, genç, yaşlı hep beraber haykırdık, suçlusun diye! Yaşarken sahip çıkamadığımız kadının ölüsünü kurtardık!!!

*Şiir: Geri Gelen Mektup/ Hüseyin Nihal Atsız